Σα μαθητής αδέξιος,
το χέρι μου με δυσκολία μαθαίνει
μια χειρονομία που με σαστίζει.
Δεν είμαι πλέον κύριός του,
αν κι ένα μέρος του εαυτού μου το βοηθάει δίχως να το ξέρει.
Η επιμονή του με ξαφνιάζει
και με τρομάζει η σταθερή απόφασή του.
Ξέρω μονάχα ότι προς τα κάτω κατευθύνεται,
κΚι ωστόσο η αντίσταση αυξάνει.
Ανακάλυψα επίσης ότι πρόκειται για μια χειρονομία ολόκληρη,
που δε χωρίζεται σε τμήματα,
μια χειρονομία που δε δέχεται διαλείμματα.
Πρέπει να φτάσει στο τέλος κάποιου πράγματος,
στο τέλος ίσως όλων των πραγμάτων,
αλλά αυτό δεν είναι παρά μια υπόθεση.

Το χέρι μου εργάστηκε πολύ χωρίς εμένα
ή εγώ χωρίς αυτό.
Υπάρχουνε ζωές που υποστηρίζονται έτσι,
με συμφωνίες σκοτεινές,
ίσως για ν’ αποφύγουνε της αρμονίας τη νάρκη.