Υψώθηκε ένα δέντρο! Ω ανύψωση καθάρια!
Ω τραγουδά ο Ορφέας! Ω ψηλό δέντρο μες τ’ αυτί!
Κι όλα σιγήσαν. Μα και στη σιγή μια αρχή καινούρια
Ξεκίνησε κι η μεταμόρφωση κι η νεύση αυτή.

Ζώα της σιωπής από φωλιές και κοίτες βγήκαν
Στο διαφανές και λυτρωμένο δάσος όλο.
Κι ήταν τόσο ήμερα, έβλεπες, γιατί
Ακούγανε κι όχι από φόβο ή δόλο,

Τα ουρλιάσματα, οι κραυγές, οι βρυχηθμοί
Μικρά φανήκαν στις καρδιές τους κι έτσι εκεί
Που δεν υπήρχε καν καλύβι για να το δεχθεί

Ή καταφύγιο από έναν πόθο ζοφερό
Με παραστάδες είσοδο που τρέμουν-
Εκεί στην ακοή τους έφτιαξες ιερό.