Πού να κρύφτηκαν πάλι
οι λιμπελούλες
ο σκίουρος
το χρυσό σκαθάρι
εκείνη η άνοιξη που μου υποσχεθηκες;
Πού πήγε το κοτσύφι το στόμα σου
τώρα μόνο
φυλ
λω
σιά.

Οι απόηχοι της αυγής

και οι υπόλοιποι κρότοι από τα βουδικά μοναστήρια
σώζονται για λίγο στους θάμνους της βανίλιας-

Απρίλιος.

Στη σκαλιστή μαγνόλια
φαίνονται καθαρά τα αρχικά.
Είσαι εσύ
-το ξέρω.

Πότε πρόλαβες να περάσεις από εδώ
πριν από μένα;
Ποια δύναμη με κρατάει εμένα πάντα πίσω;

Κρατώ την αναπνοή μου
δε θέλω να πιστέψω στον χθεσινό εφιάλτη
στα φαντάσματα των ποιημάτων σου
δε θέλω να τα πάρω όλα αυτά στα σοβαρά

κι όμως είναι σα να βλέπω ξανά
στους ίδιους δρόμους
την παντομίμα του έρωτα
το ίδιο θάμπωμα
στην άκρη των λέξεων

δε θα φτάσω λοιπόν ποτέ στο Τόκιο

είσαι ο θάνατος μέσα στα γράμματα.

Με το παραμικρό
γέρνει το δέντρο της καμφοράς

τσαλακώνει ο αέρας ακόμη
και τα βουνά εδώ

ένας αερας ξένος-

το δέντρο όμως θέλει να γίνει εσύ,
το βλέπεις
το ακούς
εκλιπαρεί
να διασωθεί
σ’ έναν Δεκέμβρη ημερολογίου.

Το αλάφιασμα του σκίουρου
στην κοραλλένια γέφυρα
ο συναγερμός των δοντιών του
υπέρηχος του τρόμου
διαπερνά
τις καλαμιές
τα καπνολούλουδα
τις φυτείες του μπαμπακιού

ειδοποιεί τους δικούς του
καθηλωμένος
είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να κάνει
είναι το μήνυμα για ό,τι είδε ξαφνικά
και δεν μπορεί να κρυφτεί
μέσα στη λάμψη του μεσημεριού-

εσύ είσαι
ξέρεις ήδη από πού θα σε βρει το κακό
και κάνεις σαν τρελός
τον δαίμονα.

Με την πρώτη φτερούγα του χειμώνα
έρχονται χωρίς σταματημό
να κουρνιάσουν οι τσιχλογέρακες
στο περσινό αίμα

χωρίς σταματημό έρχονται κι άλλα πουλιά
που ξεχνώ όμως τώρα μέσα στο κρύο
το όνομά τους.