Άρχισε ένα καταχθόνιο τραγούδι
βατραχιών ανάμεσα στους λόφους
κι από κάποιο θνητό καλοκαίρι
–το τελευταίο σου ίσως–
σηκώνονται να πετάξουν χελιδόνια
απελπισμένα το ίδιο, όπως τραβάς κι εσύ
να πας σε αέρες σκυθρωπούς, ομιχλώδεις.

Κι από τις φωνές μου εμένα
που σκορπίζονται μακριά, ποια θα μπορέσει
να κάνει άραγε το δρόμο το δικό σου και το δικό μου
πορεία ηλιοτροπίων ξάγρυπνων;
Τα μάτια σου όμως εσένα δεν ξέρουν άλλο καλό ή κακό
απ’ τη λίμνη τη γαλάζια ή τη γκρίζα
σε κάποιου μονοπατιού μέσα τους ίσκιους.