Γνωστό βιβλιοπωλείο της συμπρωτεύουσας
διοργάνωσε μέσα στον χειμώνα εκδήλωση
για νέους ποιητές. Κόσμος πολύς κατέφθανε
στην αίθουσα, θιασώτες κυρίως αυτής
της τέχνης, για την οποία το τυχαίο και το αυθόρμητο
παίζει καταλυτικό ρόλο στη δημιουργία.

Διαβάστηκαν ποιήματα από πρόσφατες
συλλογές, αποκλειστικά δημιουργήματα του νου,
στίχοι ακροβατικοί με σκοτεινό νόημα.
Το ακροατήριο, μέσα στη σαστιμάρα και την ανία του,
χειροκροτούσε – σημάδι πως οι περισσότεροι από τους
παρόντες ήταν φίλοι, γνωστοί ή συγγενείς του καλλιτέχνη.

Κάποια στιγμή, σηκώθηκε μια συμπαθής φοιτήτρια
με ευγενή χαρακτηριστικά και ζήτησε
να διαβάσει ποιήματα από την πρώτη,
ανέκδοτη συλλογή της.

Στα ποιήματά της πρωτοστατούσε το συναίσθημα
κι ένα πλήθος από περιστατικά της ζωής
καταγράφονταν με τρόπο σαφή και ολοκληρωμένο.
Η ατμόσφαιρα της γραφής, ξεκάθαρη και ειλικρινής.
Οι στίχοι καταπιάνονταν με καθημερινά
γεγονότα που ποτέ δε λύτρωναν, αλλά η ατμόσφαιρα
των θεμάτων που καταγράφονταν ταπεινά
νότιζε βαθιά την ψυχή των ακροατών
με μια αμυδρή ελπίδα απαλλαγής.

Στο τέλος, αντί να χειροκροτήσουν την κοπέλα,
την κοιτούσαν κατασυγκινημένοι χωρίς να μιλούν.
Την είδαν να σηκώνεται απ’ τη θέση της
και ν’ αποσύρεται στο πίσω μέρος της αίθουσας.
Μόλις οι παρόντες στράφηκαν προς το μέρος της,
εκείνη κινήθηκε γρήγορα προς την έξοδο.

Βγαίνοντας στην Πλατεία Αριστοτέλους, πήρε βαθιά
ανάσα, λες και ήθελε να τινάξει από πάνω της
την εμπειρία της πρώτης έκθεσής της σε κοινό.