Κρεμάστηκε ο άνεμος στον ήχο της Σιωπής.
Μετέωρο στον χαιρετισμό απέμεινε το χέρι.

Ο χρόνος πάντοτε διαβαίνει βιαστικά,
νωρίς που κύλησε αυτό το καλοκαίρι..!


Μα άφησε πίσω του με ολόχρυση κλωστή,

σφραγίδα, κέντημα, της αφθαρσίας νήμα.
Δεν το αγγίζει της λήθης η βροχή,
μήτε της φθοράς το φοβερό το κύμα.
Και κάπου εκεί, στον κήπο της καρδιάς,
νιογέννητο δεντράκι ξεφυτρώνει.
Κλαδιά του, μα για κοίταξε! Δεν είναι αυτά κλαδιά.
Σαν ποίημα φαίνεται με στίχο τελειωμένο.
Αστέρι τ’ άλλο πιο ψηλά,
τ’ όνειρο πιο δίπλα μου γελάει.
Το τρίτο το καλύτερο αγάπη μου μηνάει.
Φως κι αγάπη στο πιο ψηλό κλαρί
κι ένα πουλί γλυκόλαλο της Ποίησης
υμνεί την ομορφιά,
και στη γιορτή... νότες κεντάει!