Λοιπόν
εγώ την αναγνώρισα στον αερολιμένα
κει πάνω στην ταράτσα των adieux
μ’ όλο που στεκότανε
δήθεν ταπεινή κι αξιολύπητη
μ’ έναν μποξά μεταξωτό τριμμένο
– τάχα μου αρχόντισσα που ατύχησε.

Τη διέκρινα
από τη σκάλα ακόμη, κατεβαίνοντας
τη γριά της μούντζας και του φάσκελου
του πρώτου ποιήματος ετούτης της σειράς.

Την είδα και με τύφλωσε ο θυμός:
Κατάλαβα
πάλι κάτι θα μαγειρεύει εις βάρος μου
και ποιων –τις οίδε– άλλονε.
Κι έτσι,
καθώς περνούσαν οι επιβάτες
και κάτι απίθωναν στο χέρι που τους άπλωνε
προσπέρασα φρενιάζοντας,
έσπρωξα ανάλγητα τη χούφτα
που τεινόταν και σε μένα
μα τρία βήματα πιο πέρα, δεν κρατήθηκα:

"Να, μωρή γριά πουτάνα",
ούρλιαξα λυσσασμένα
"κόμπρα ξεδοντιασμένη,
πάρε πέντε κι από μένα, να!"
καρφώνοντας τ’ αριστερό μου χέρι στο κενό
με τα δάχτυλα ανοιγμένα σε μια μούντζα
σαν όλες τις δικές της μέχρι τότε
στα δέντρα, στους σταθμούς, στις αποβάθρες
σ’ όλες τις παγίδες που `χε κατευθύνει
τα βήματά μου ανύποπτα
το φοβερό της μάτι στρέφοντας να με δει
γεμάτο δυσφορία και κατάρα.

Εκείνη έμεινε άναυδη
μπρος στον παροξυσμό μου
όπως κι όλοι που μ’ ακούγανε τριγύρω.

"Λάθος θα `χει"
δήθεν μεγαλόψυχα, ψιθύρισε
τάχα μου λυπημένα,
"εγώ ποτέ μου δε φασκέλωσα τον κύριο
κάτι, κάποιος άλλος του `χει κάνει
που το πληρώνω τώρα εγώ"
κλαψούρισε καθώς μ’ απομακρύναν
έκπληκτοι για να με κατευνάσουν
δυο τρεις από τους μάρτυρες εκείνης της σκηνής.