Το αίμα είναι ο προορισμός της γαλήνης,
το αίμα είναι ο ανθρωπώδης προορισμός.
Η γαλήνη δεν είναι ανθρωπώδης.
Το κεφάλι συντρίβεται στα πλακάκια, το σπέρμα βγαίνει σα δέσμη από ξυράφια
και κόβει τη σάρκα εκεί που πονά περισσότερο,
πολύ μέσα, στο πολύ του μέσα, στο πιο πολύ.
Η ανθρωπώδης απειλή, τα άγουρα ρόδια, γιατί το κακό είναι ανθρωπώδες,
γιατί τίποτα πιο πάνω από τον άνθρωπο,
γιατί ο άνθρωπος είναι η ανθρωπωδία του άλλου ανθρώπου
και απ’ αυτό δεν υπάρχει γλιτωμός.
Το ταξίδι συνεχίζεται με αλλεπάλληλες σφαγές.
Οι στάσεις εν είδει τιμωρίας.
Το ανθρωπώδες σκυφτό, βουβό και ανήμπορο,
μονάχο σαν το έγκλημά του, μονάχο σαν τις προφάσεις του,
σαν τις προθέσεις του, σαν τις ορμές και τα τιναγματά του,
μονάχο το ανθρωπώδες σαν ανθρωπώδες,
υπάκουο, αντιστρεψόδικο, βαθύτατα αφουγκραστικό και παθομανές
το πολύχορδο
το ασθενικό το ιόπληκτο το ανάποδο
το αιωνίως ανάποδο,
το ανθρωπώδες δονούμενο από το άλλο ύψος
από το ύψος του άλλου
προσκυνώντας το, εικονίζοντάς το, τον καπνό του προσφέροντας,
μέσα στην αδιάλειπτη αποκάλυψη του λάθους και της αποτυχίας,
υποταγμένο, δεμένο, οχιάζοντας ποτέ και μαινόμενο αέναα,
κρεμασμένο από το μεσαίο δέντρο του κήπου
και τα παιδιά από κάτω με καλάμια να το κεντρίζουν
χαράζοντας στη φτέρνα του τα ανομήματά του σαν κραυγές μετανοούντων,
ματώνοντας την εφησυχασμένη σάρκα του, σαρκάζοντας τους σπασμούς του,
αδειάζοντας το αίμα του μέχρι κάτω στα χόρτα και στα λουλούδια,
πίνοντας το χώμα το αίμα του, με τις φωνές των παιδιών
που χαλάνε τον κόσμο,
τα καλάμια μέσα στα αίματα, το ανθρωπώδες μετέωρο σαν ανθρωπώδες
και το αίμα του σαν κρεμάλα,
το κάλεσμα μέσα από τα χόρτα και το αίμα σαν προορισμός της γαλήνης,
η λαγνεία μέσα από τα χόρτα,
το ανθρωπώδες μονάχο, σαν το αίμα του, σαν τον προορισμό του.
Γιατί το ανθρωπώδες δεν έχει γαλήνη. Το ανθρωπώδες
είναι ο προορισμός του ανθρώπου
και η γαλήνη ο προορισμός του αίματος.
Δεν υπάρχει γλιτωμός απ’ αυτό.