Το βρόχινο γοτθικό πρόσωπό σου Ειρήνη
ίπταται ενδιάμεσα
απ’ την σκιά του γλάρου που γυροβολά
πίσω απ’ τον ορίζοντα μ’ εργάτες ν’ ακονίζουν
εξακολουθητικά τα εργαλεία τους
που αφόπλιζαν τη δυναμική λέξεων εύηχων
Την απατηλή σκιά σου κατέγραψα κατάστιχο
στην μνήμη μου
εξόριστη και εξουθενωμένη στη διαλεκτική
του ατέρμονα χρόνου
κατά τη διάρκεια της πολύωρης αναμονής μου
μες στην πολύβουη χοάνη
του φλεγματικού σιδηροδρομικού σταθμού
του Μιλάνου
Έβρεχε ασταματήτως επάνω στο γλυπτό πρόσωπο
σου Ειρήνη
Ακάλυπτο στις ανάγλυφες γωνίες του
από τις συγκρούσεις των αφοπλισμένων
από έρωτα στρατιωτών
που μιλούσαν για ασήμαντες υποθέσεις
ανόητα ώρες ατέλειωτες
χωρίς ν’ ασχημονούν στην απειλή
της όξινης βροχής
Συγκέντρωνε ωστόσο επάνω του τα βλέμματα
βιαστικών περαστικών
που θύμιζε την αβάσταχτη θλίψη των ματιών της
και του πλατύστερνου προσώπου της
πορτραίτο αιώνιου πένθους στης Ειρήνης το χαμόγελο