Δεν πρόκειται να σε πιστέψω, δεν
με ξεγελάς
ξέρω πως είναι μοναχά η φρεσκάδα σου
που φέρνει απόψε τη χαρά, που κάνει να ξεχνώ
τα βάσανά μου
και ξέρω ακόμα πόσο τη χαρά μου αυτή
θα την πληρώσω.

Δε με ξεγελάς, τώρα ησυχάζεις
τώρα δείχνεις
πως μ’ όλα ευχαριστείσαι, όλα ταιριάζουν
ήχος και νοήματα
όμως εγώ γνωρίζω, δυστυχώς, πολύ καλά
όλες σου τις συνήθειες
λίγος καιρός μόλις περάσει θ’ αρχίσουνε τα «μήπως»
σβησίματα, γδαρσίματα, ποτέ
δεν ξέρεις τι `ναι αυτό που θέλεις
κι όταν δε φοβάσαι
ψάχνεις για το καλύτερο
ψάχνεις εις βάρος μου για το δικό σου το καλύτερο

κι ούτε που λες ποτέ ν’ αποσυρθείς
μένεις εκεί να με παιδεύεις
μένεις εκεί να σου πληρώνω
αυτή τη λίγη αποψινή χαρά μου
τέτοιο ανελέητο είσαι ποίημα
κι αν κάποτε
φανεί πως επιτέλους συμφωνείς
δεν πρόκειται να πεις ευχαριστώ
σε ποιον να πεις ευχαριστώ, χάρη μου κάνεις
χάρη μου κάνεις που με καταδέχτηκες, μπορούσες
σ’ άλλον την τύχη σου να εμπιστευτείς, ή και καθόλου
να μη φανείς, καθόλου, πουθενά

αναίσθητο –ένας ίσκιος– είσαι και μπορούσες
εγώ έρχομαι γυρεύοντας, και πρέπει
το τίμημα σκληρό κάθε φορά να καταβάλλω

ποιος ίσκιος
να σου χαρίσει, και γιατί
αυτή τη λίγη αποψινή χαρά, και προπαντός
ποιος ίσκιος να σε βγάνει, και γιατί
απ’ τα βαθιά αδιέξοδα
μαζί σου να μοχθεί να δώσει
στ’ ακατανόητα νόημα
ποιος ίσκιος
θα `ταν αυτός που ανώδυνα
θα `παιρνε πάνω του θαρρείς
την επιβίωσή σου.