Στο λιμάνι του Άμστερνταμ
ένας ναύτης τραγουδάει
τους καημούς και τις ελπίδες
που μαζί του κουβαλάει.
Στο λιμάνι του Άμστερνταμ
ένας ναύτης αραχτός
και δακρύζει η μουσική
και δακρύζει ο ποταμός.

Στο λιμάνι του Άμστερνταμ
ένας ναύτης ξεψυχάει
κι είναι λιώμα κι όλο κλαίει
και χτυπιέται τούτη η πόλη
στο λιμάνι του Άμστερνταμ
στην ομίχλη το πρωί
ένας ναύτης ξεπετιέται
κει που κλαίει ένα παιδί.

Στο λιμάνι του Άμστερνταμ
που μαζεύονται οι ναύτες
κάποιος απ’ αυτούς αρπάζει
ψαροκέφαλα απ’ τις γάτες
και τα δόντια του σου δείχνει
σαπισμένα που `χουν μείνει
που μπορούνε να ρουφήξουν
τα κατάρτια στη σελήνη.

Και στον ταβερνιάρη κάνει
με το χέρι του αδειανό
"γέρο μάγειρα μαλάκα
πέτα ψάρια κατά δω"
κι όπως του `ρθε να ξεράσει
έτσι ανήμπορος σαν πτώμα
ξεκαρδίζεται και λύνει
το ζωνάρι του στο χώμα.

Στο λιμάνι του Άμστερνταμ
στήνουν ναύτες το χορό
παρασέρνουν τις γυναίκες
με καβάλο φουσκωτό
απ’ το βράχνιασμα της μέθης
το σκοπό έχουν ξεχάσει
και ξεσχίζουνε τη νύχτα
με τ’ αστεία που `χουν πιάσει.

Στροβιλίζονται χορεύουν
και γελάνε με λαγνεία
και τ’ ακορντεόν θα σκάσει
απ’ της μέθης τη μαγεία
κι έτσι έξω μες στη νύχτα
περηφάνεια και βρακιά
με τις πόρνες που τραβιούνται
μες στα βρωμικα στενά.

Στο λιμάνι του Άμστερνταμ
ένας ναύτης μπεκροπίνει
μπύρες πίνει και μεθάει
κι όλο πίνει και ξερνάει
ξαναπίνει στην υγεία τους
στις πουτάνες που `χουν πάρει
εκατόν πενήντα άντρες
σε μια νύχτα η καθεμιά τους.

Έχουν χάσει την τιμή τους
παζαρεύοντας τη σάρκα
για ένα πιάτο κρύα σούπα
ένα αψέντι δύο μάρκα
και τη θάλασσα ο ναύτης
και τον ουρανό θα φτύσει
κι όπως κλαίω την αγάπη
έτσι αυτός θα κατουρήσει.

Στο λιμάνι του Άμστερνταμ...
Στο λιμάνι του Άμστερνταμ...