Μικρή, γλυκιά, υπέροχη φίλη.
Ζωή! που, ούτε μια στιγμή
δεν μου αρνήθηκες
το δάκρυ και τον πόνο,
το γέλιο και την ευτυχία.
Ζωή, που με συντρόφεψες
ως τα τώρα, ακούραστα,
σε κάθε βήμα μου.
Πού ποτέ δε τσιγγουνεύτηκες
να μου στέλνεις
λύπες και χαρές.
Άσε με πια να φύγω!
Κουράστηκα να σε κρατώ
απ’ το χέρι.
Βαριά είναι τώρα, τα βήματά μου
καθώς σ΄ακολουθούν
στο δρόμο που μου χαράζεις...
Δε θέλω πια να "παίξω".
Πάρε το κουβαδάκι μου,
και δώστο σ’ άλλο παιδάκι.
Κι’ άσε `δώ,
σ'αυτή την ήσυχη γωνιά
του πάρκου,
σ’ αυτό το παγκάκι.
Να γείρω και να κοιμηθώ
Και το πρωί,
σαν θα με βρούν οι φύλακες,
να μην ξυπνήσω άλλο πιά...