Σιωπή,
αντί για κουβέντες.
Αμηχανία,
αντί για γέλια.
Σκυμμένα κεφάλια
και βλέμματα ενοχικά.
Λέξεις που δεν ειπώνονται,
παράπονα που μένουν καταχωνιασμένα
στα μύχια της ψυχής.
Τα "γιατί" μου και τα "θέλω" σου,
τα "γιατί" σου και τα "θέλω" μου.
Δυο ξέχωρες ιστορίες πια,
χωρίς κοινό παρονομαστή.
Ο χειμώνας που δεν λέει
να’ ρθει.
Το καλοκαίρι μέσα στο φθινόπωρο.
Κάτι άρρωστο και χαλασμένο
που ξεψυχάει σιωπηλό.
Στον δέκατο πέμπτο,
κοιμάμαι πάνω στο κρεβάτι
που ξεψύχησε ο αδερφός μου.
Και η ανάσα του, αγκωμαχητό,
μου κρατά συντροφιά όλο το βράδυ.
Στην Ομόνοια, τα πρεζόνια ξαναγύρισαν
στα παλιά τους στέκια,
και τα φανελένια σεντόνια μου
δεν ζεσταίνουν κανέναν.
Τέλος εποχής,
Τίτλοι Τέλους,
Τέλος και Αρχή,
Αρχή και Τέλος,
Το σήμερα τελειώνει,
εκεί που αρχίζει το αύριο.