Μικρό παιδί σαν ήμουν η μαμά,
με έπαιρνε να πάμε σινεμά.
Κόσμος πολύς, αλισβερίσι, φασαρία
και στο πανί μια δακρύβρεχτη ιστορία.
Τόσο κοινή και τόσο όμορφη που πάντα,
μέσα μου παίζει κι ας μην είμαι πια τριάντα.

Ποπ- κόρν και λεμονάδα και γρανίτα,
μια μουσική του Χατζηδάκη κι η Εβίτα…
όλα μαζί γλυκά συνταιριασμένα,
όνειρο θερινής νυκτός για μένα.

Ο Πήτερ Σέλερ, η Μελίνα, η Καρέζη,
πότε δεν ρώτησε , αν μ’ άρεσε ότι παίζει.
Αν ήταν δράμα εποχής ή κωμωδία,
πολύ μικρή στ’ αλήθεια είχε σημασία.
Πάντα ήταν χαρά μου που η μαμά,
με έπαιρνε να πάμε σινεμά.

Ύστερα Αγγελόπουλος, Φελίνι,
εγώ, στο μπράτσο του καλού μου, φιγουρίνι,
έπαψα πια ποπ- κόρν να μασουλάω,
βλέπω, ακούω, μ’ αποφεύγω να μιλάω.
Ήμουν πολύ πιο θαρρετή σαν η μαμά,
με έπαιρνε να πάμε σινεμά.

Έχω παιδιά τα ντύνω, τα στολίζω,
τα πάω σινεμά και συνεχίζω,
παιδί να νιώθω, να κοιτάζω μαγεμένη,
την ιστορία, στο πανί, την ξεχασμένη.
Έχει τόσα κοινά με τη δική μου τη ζωή,
αυτή που ονειρευόμουνα παιδί.