Σαν είδα απόψε τη σελήνη,
μέσα στης νύχτας την γαληνή,
μου ήρθαν δάκρυα στα μάτια.
Τόση ομορφιά ποιος να συγκρίνει,
χωρίς ιερόσυλος να γίνει,
με πλούτη, δόξες και παλάτια.

Αυτό το ατόφιο το χρυσάφι,
έχει να δώσει πάντα κάτι,
σ’ αυτόν τον κόσμο τον πεζό.
Κάτι που γίνεται γινάτι ,
άμετρο, νοερό χωράφι,
να το διαβαίνω και να ζω.

Να νιώθω μέσα μου χαρά,
να μη γυρεύω τα πολλά,
να αρκούμαι μόνο στην ειρήνη.
Όλα τριγύρω τραλαλά,
να `ναι του κόσμου τα μωρά
κι επάνω ολόγιομη η σελήνη.