Νύχτα με μάγεψες και πάλι,
είναι βαρύ και άδειο το κεφάλι.
Μονάχη κάθομαι στο άβολο παγκάκι,
του έρωτα με τρώει το σαράκι.

Πέρασε η μέρα πάλι με αγωνία,
με αποδιώχνει συνεχώς η κοινωνία.
Εσένα έχω στη ζωή μόνη ελπίδα,
πολύ με παίδεψε, η δική σου η παρτίδα.

Ήθελα να `σουν τώρα εδώ κοντά μου,
γιατί έχω μέρες να σε δω καρδιά μου.
Χλωμό φαντάζει απόψε το φεγγάρι,
του ζήτησα μαζί του να με πάρει.

Και αν η μοίρα το θελήσει,
θα βρούμε στην αγάπη λύση.
Αγάπα με μη μου κακιώνεις.
Σταμάτα πια να με πληγώνεις.

Πως σ’ αγαπώ να λογαριάζεις
κι’ όταν στα μάτια με κοιτάζεις,
να βλέπεις στης καρδίας τα βάθη
όλα του έρωτα τα ωραία λάθη.

Νύχτα το ξέρεις πως η αγάπη,
μας οδηγεί σε μύρια πάθη.