Έ... αντάν να μπη της εκκλησσιάς με τες φραγκοπο(δ)ίνες
αφταίνουν οι βουκκούες της τζιαί σβήννουν οι καντήλες.

Το δειν της μαυρομμάτας μου εν είδος των ζωγράφων
τζι’ έκαμενέν με τον άχαρον
σάϊν τον Άϊ-Λάζαρον,
που ξέβην που τον τάφον.

Στον Ιορδόνην ποταμόν που πήες τζ’ εβαφτίστης
τα κάλλη τζιαί τες ομορκιές ποτζεί τες αγγονίστης.

Η μάνα που την γέννησεν νάϊν κάμη αλλό πέντ’ έξι,
ήταν να βκάλη όνομα στην περασιάν να ρέξη.

Νωστά π’ αγαπηθήκαμεν, έππεφτα τζ’ εν εκάμμουν
τζι’ ελάλουν, Παναΐα μου, οι άλλοι πώς τζιαί κάμνουν;

Τι έκαμα του ουρανού, τι έκαμα του κόσμου
τζιαί δεν μ’ αφίννει να χαρώ τον έρωτά σου φως μου;

Του έρωτα το κρούσαν του τζιαί της κουφής εν ένα
τζι’ αν δεν τα δέχτηκεν κανείς, ας με ρωτήση εμένα.

Καρκιά που δεν αγάπησεν ούτ’ ερωτοχτυπήθη,
είναι χωράφι χέρισσόν, πον εκαλλιεργήθη.

Να βκω πάνω στους ουρανούς να βρω σκαμνίν να κάτσω,
να πκιάσω πένναν τζιαί χαρτίν τα κάλλη της να γράψω.

Αντάν να σε αθθυμηθώ ο νους μου λλιοστεύκει,
σαν το ρολόϊν το παλιόν, που στέκει τζ’ εν δουλεύκει.

Ν’ αλλάξη τζιαί να στολιστή τζιαί να φορήση τ’ άσπρα,
τρέμει η γη με τα δεντρά τζι'ο ούρανός με τ’ άστρα.

Ν’ αναστενάξω που καρκιάς, ξεβαίννει δυναμίτης,
τζι’ όπου κτυπήσω σούζουνται της γης οι θεμελιοί της.

Σάραντα μέρες νηστικός για λλόου της μεινίσκω,
να την θωρώ, να τη φιλώ, περίτου πασσυνίσκω.

Σ’ έναν δεντρόν εκούμπησα να πω τα βάσανά μου,
ήταν ξερόν τζιαί άθθισεν από τα δάκρυά μου.