Αγαπημένη Κατερίνα, δέκα ετών
βρήκα μια στέκα με στρασάκια κι ένα ψεύτικο κραγιόν.
Κι είπα να σε προλάβω να μην το μετανιώσεις
να σε κρατήσω απ’ το χέρι να μη βιαστείς να μεγαλώσεις.

Θα σου λείψει η μυρωδιά απ’ το σπίτι
μια νύχτα θα φύγεις μακριά από τη Σαλονίκη
και δε θ’ αρκούν οι αναμνήσεις
θα σε μισήσουν τόσο που δε θ’ αντέχεις ν’ αγαπήσεις.

Μια πασαρέλα η ζωή σου Κατερίνα
απ’ το βυθό στον αφρό μέχρι ν’ αδειάσει η πισίνα.
Ναι φωτογραφίες και λήψεις
λες να γεράσουμε μαζί χαζεύοντας επαναλήψεις.

Εμπιστοσύνη στην ουσία
μια τέχνη που στο τέλος δε μαθαίνεις στα ωδεία.
Δήθεν φίλοι σου κοντά σου δε θ’ αντέξουν
αγόρια θα σε πληγώσουν μα άντρες θα σε λατρέψουν.

Μη βιαστείς να μεγαλώσεις
πως θα νιώσεις στον καθρέφτη θα το δεις.
Μη βιαστείς να μεγαλώσεις
θα μετανιώσεις και στο τέλος θα χαθείς.

Αγαπημένη Κατερίνα που `σαι περίπου στα δεκάξι
απ’ την κουρτίνα που κοιτάζω αφηρημένη είσαι στην τάξη.
Κοίτα το σώμα σου που αλλάζει
είσαι μια άνοιξη που ανθίζει κι αυτό στ’ αλήθεια την τρομάζει.

Ξέρεις η ομορφιά είναι ευχή και κατάρα
είσαι μια ορχήστρα και δες τη μόνο σα μια νότα απ’ την κιθάρα.
Κράτα τα νιάτα σου κειμήλιο μες στην κασετίνα
θα δουν τα μάτια σου και θα τα κλέψουν Κατερίνα.

Και τούτο το γυαλί που ξεσκονίζει η μαμά σου
είτε το θες είτε όχι έχει μια θέση στ’ όνομα σου.
Ξέχνα τις πανελλαδικές και τη χημεία
θα `ρθουν χειμώνες πιο δύσκολοι απ’ του Βαρδάρη τα κρύα.

Σε πίστες που φτιάχνουν κρεμάλες για τον Ιούδα
μα συ χωρίς να ξέρεις άρχισε από τώρα και τραγούδα.
Οι αναμνήσεις σου θα πουν πως πιθανώς πολλά θα χάσεις
γίνε το εμπόδιο που αύριο πρέπει να προσπεράσεις.

Μη βιαστείς να μεγαλώσεις
πως θα νιώσεις στον καθρέφτη θα το δεις.
Μη βιαστείς να μεγαλώσεις
θα μετανιώσεις και στο τέλος θα χαθείς.