Κανελλιά, μέσ’ το γιόμα, στην αντηλιά,
κάτω από την γέρικη την ελιά,
ρούφαγες φιλιά απ’ το Λια.
Κανελλιά, θα πληρώσεις την αγκαλιά,
σ’ είδαν δέντρα, πρόβατα και πουλιά
και θα βρεις μεγάλο μπελιά.

Να κι αν μ’ είδανε κι αν δε μ’ είδανε,
εγώ δε νοιάζουμαι κι ούτε σκιάζουμαι,
είμαι η Κανελλιά και με δυο φιλιά, βρε, διαλύω το Λια.
Για το γούστο μου και το μπούστο μου
ξεκουμπώνω εγώ, διόλου δεν αργώ,
πάντα μου περνά και το λέω ξανά, να κι αν με είδανε, να.

Για το Λια έχουν γίνει κοτσομπολιά,
μα εγώ δεν βγάζω διόλου μιλιά
και γραμμή στην ελιά με τον Λια.
Να φιλιά μέσ’ του Λια μου την αγκαλιά
κι απ’ την κάψα που `χω εγώ απ’ το Λια,
κάρβουνο θα γίνει η ελιά.

Μα όμως, αγκαλιά σ’ είδαν με το Λια
και θα βρεις μπελιά γι’ αυτό, Κανελλιά,
άσε την ελιά, άσε και τον Λια, να μη βρεθείς με κοιλιά.
Να κι αν μ’ είδανε κι αν δε μ’ είδανε,
εγώ δε νοιάζουμαι κι ούτε σκιάζουμαι,
είμαι η Κανελλιά κι έχω απ’ τον Λια άλλο ένα Λια, τραλαλα.