Κι ας ήταν η ψυχή μου γλάρος
κι ομπρός του το ακρογιάλι το ουρανί•
στο βάθος ο ερημίτης φάρος
τ’ ολόλευκο να καρτεράει πανί.

Κι αν η φτερούγα του λυγίσει
με τον αφρό η ψυχή μου ας σβήσει.

Κι ο αλήτης του γαλάζιου κόσμου
ν’ ανοίγει και ν’ ανοίγει τα φτερά.
Α! τι ουράνια ακρογιάλια εντός μου
κι αφροί σα λεμονάνθια στα νερά.

Κι αν η φτερούγα του λυγίσει
με τον αφρό η ψυχή μου ας σβήσει.

Στο βάθος ο ερημίτης φάρος
τ’ ολόλευκο να καρτεράει πανί.