Οι πεθαμένοι είναι πάντα περισσότεροι από τους ζωντανούς.
Πόσοι ήρθαν στη ζωή για να σπρώξουν τον κόσμο
δυο σπιθαμές πιο πέρα μα χάθηκαν πριν ο κόσμος τους γνωρίσει….
Γιατί έτσι το θέλησε η μοίρα.
Κάθε φορά που πίνω χτυπώ το ποτήρι μου στο τραπέζι.
Στην υγειά των ανώνυμων κοιμισμένων.
Στον πόλεμο για ένα καλύτερο αύριο η Αρετή ήταν τοξότης.
Το ριζικό της ενός ανθρώπου που ξαστόχησε. Πόσο άδικο…
Αν ήταν αύριο να καταστραφεί η γη,
εκείνη σήμερα θα φύτευε τον σπόρο μιας αμυγδαλιάς.
Η καινούρια μέρα άναβε μέσα της προτού ο ήλιος ανατείλει.
Φοβάμαι πως άφησα ένα πλατύ και δροσερό ποτάμι
να περάσει μέσα απ’ τα δάχτυλά μου χωρίς να ξεδιψάσω.
Της εξομολογήθηκα το τελευταίο βράδυ
ότι ίσως διάβασα λάθος τη μοίρα. Δυο αρετές
με είχαν μια ζωή δεμένο χειροπόδαρα και με τραβούσαν
η μια από `δω κι η άλλη από `κει. Και έφευγα πάντα
από το κόκκινο στόμα της μιας
γιατί η άλλη που ήταν γραμμένη με αίμα στη φασκιά μου
είχε ένα άλλο κόκκινο. Εκείνο που ξυπνά τον Ταύρο.
Η Αρετή χαμογέλασε και μου είπε : «Κάθε μέρα φύλαγα τις μισές μου σκέψεις
για σένα. Και ήξερα ότι συναντούν τις δικές σου μισές
που ταξίδευαν προς τα μένα.
Η μισή μου καρδιά σου ανήκει. Κοίτα! Η από `δω. Η αριστερή.
Αν σε στρίμωχνα στα δεξιά θα μου `κανες ανταρσία».
Γελάσαμε πολύ. Τόσο που τα δάκρυα που ακολούθησαν
δεν ξέραμε αν είναι απ’ το γέλιο ή απ’ τον πόνο
για το αμετάκλητο που ερχόταν βιαστικά.
Ύστερα έκλεισε τα μάτια της να κοιμηθεί. Δεν τα ξανάνοιξε ποτέ.
Τα χείλη της κλείδωσαν σαν πορτόφυλλα.
Κι εγώ… Εγώ… Απέκτησα μια νέα γνώση.
Την απόγνωση..