Ερωντικά καλέσματα και τση χαράς τα χάδια,
μπορεί να νιώσει όποιος βρεθεί των αμαθιώ σου ανάδια.

Πρόβαλε αέρα δροσερέ κι ερωντικό μελτέμι,
για δε με δροσερεύγουνε κι οι τέσσερις ανέμοι.

Καλή μου ώρα πρόβαλε γιατί `ναι μαύρη μέρα
να ιδώ τον ήλιο τση χαράς να `χει η καρδιά μου αέρα.

Σκέψη γλυκιά του λογισμού κι ακριβοστερεμένη
άλλη στο νου μου αθιβολή, έπαψε μπλιό να μπαίνει.

Του έρωντα σου η φωτιά με σιγοκαίει πάλι
και τη συμπαίνει ο στεναγμός και θα γενώ καψάλι.

Ώστε να βγάνω δάκρυα βιόλα μου μη φοβάσαι
κι οι φλέγες να στερέψουνε απότιστη δε θα `σαι.

Βιόλα μου δεν μαραίνεσαι, φλέγα να μη κινήσει
γιατί εσύ ποτίζεσαι, που τση καρδιάς τη βρύση.

Μες στσή καρδιάς το νοτικό, βιόλα μου εφύτεψά σε
μα ο στεναγμός μου εγίνηκε, απόγι κι έκαψά σε.

Ένα σου φύλλο βιόλα μου κλαίω να πέσει χάμαι,
φαντάσου για να μαραθείς τι διστυχής που θα `μαι.

Στων αμαθιών σου το μπαξέ βρίνεται η σκέψη πάλι,
και καμαρώνει τσ’ ομορφιές και ποιος θα την ποβγάλει.

Ονειρεμένε μου μπαξέ του έρωντά σου οι βιόλες,
ξεπουλιασμένες πεθυμιές είναι στο νου μου όλες.