Όταν αδειάζει η ιστορία
την ξαναλέω απ’ την αρχή
κι είτε μ αρέσει είτε όχι
το ξέρω πως δεν είσαι εκεί.

Όταν με σφίγγει η αγωνία
με νανουρίζει μια ευχή
κι όσο κι αν την έχω μάθει
με μεθάει πιο πολύ.

Όταν με πνίγει αυτός ο ήχος
φτύνει στ’ αυτιά μου μια φωνή
κι όσο κι αν λέω πως δε τη ξέρω
καταλαβαίνω ότι είσαι εσύ

Όταν με σπρώχνει αυτός ο δρόμος
κάτι με σέρνει στην αρχή
κι όσο κι αν σκύβω το κεφάλι
ξέρω πως μπρος μου είσαι εσύ.

Όταν τελειώνει η μουσική μου
μετά υπάρχεις μόνο εσύ
και όταν με τρομάζεις
σε τραγουδάω σαν προσευχή.

Όταν αγγίζω αυτό το τέλμα
έχει σκοτάδι ή βροχή
και όσο και να μη το βλέπω (και το θυμάμαι από παιδί)
το ξέρω ότι είσαι εσύ.