Η υποταγή του χρυσόμαλλου ζωου
που αλυχτά τις νύχτες σα εγκαταλελειμένο σκυλί
απ'το σύντροφό του.
Προς τι ο παλαιός ικαριώτικος σκοπός άντυτος
που άκουσα μια νύχτα και χόρεψα κρυφά;
Στόχος ζωής η άδολη θέαση ενός χορού
ο άξιος χωρισμός της αγάπης
η εκμηδένιση του ύφους
η αποκάλυψη του αληθινού
η ακαριαία αποδοχή του.
Πόσοι χάθηκαν απ’ το χτύπημα ενός κεραυνού εν αιθρία
καθώς ενατένιζαν το τίποτα.
Ελεήμων τίποτα πόσα σου χρωστώ.
Ολάκερη την ύπαρξή μου που χώρεσε σ’ ένα τοξωτό παράθυρο
έναντι του δυομενου.
Αγαπημένο τίποτε που πάντοτε ήσουν ο συντροφικός μου φίλος
στα σπουδαία τεκμήρια των λογοπλαστών και αφερέγγυων δανειστών της ζωής μου.
Και τώρα με κόκκινο νάμα θωπεύω τη μνήμη μου
και τη συνοδηγώ
στα ατελεύτητα.
Στον κόκκο που αυγατίζει τον αιφνίδιο έρωτα της ζωής.