Ποιους αφορά τελικά η νύχτα των δακρύων;
Γιατί στου κόσμου δίνει χαρά τους αιμοπότες;
Ποια συμφορά αφηγείται ο πόνος των αθλίων
και τι όνειρα - στεφάνια πλέκουν οι άμοιροι στις πόρτες;
Για σένα Άνοιξη, γλυκιά μου, ξεροστάλιαζα δειλά
στην ουρά της πομπής ν’ ακούσω που σε υμνούσαν.
Τόσοι ψεύτες, τόση αλήθεια, σπάραζα σιγαλά,
την ανάσα τους ν’ ακούω καθώς σου τραγουδούσαν.

Κι όμως, παρέμενα εκεί, στης σιχαμιάς την άκρη
για τη μελωδία τούτη τη θλιμμένη.
Κι όμως, επέμενα να ψάχνω το ένα, το πραγματικό το δάκρυ,
μα η σιωπή, κι αυτή μακελεμένη.
Σκεφτόμουνα η ανάσταση είναι μόνο για νεκρούς,
γιατί έχουν τόση αγωνία οι ζωντανοί;
Καμιά επιστροφή δε θα γιάνει τους καιρούς
κι όμως μοίαζει γλυκιά η προσμονή.
Σίγουρα αυτή η μελωδία, σα σειρήνας τραγούδι
σε καλεί προς το τέλος, σε καλεί να πεθάνεις.
Αυτά τ’ αφέγγαρα βράδια των αστεριών το λεχούδι
σού τραγουδάει για όσα έμαθες να χάνεις.
Παρ’ όλα αυτά στην ουρά της πομπής μένω κρυμμένη
του τελετάρχη να θαυμάζω το ύφος το σοφό,
τόσο βέβαια μάτια, τόσο φχαριστημένο γένι...
- πάμε για να πεθάνουμε, δεν είναι πια κρυφό.

Κ όμως, αυτή η μελωδία ευωδιά έχει ανθού μυρωδάτου
Δεν μπορεί! Τη φτιάξανε οι προγεγραμμένοι;
Έχει την όψη κοριτσιού όμορφου ντελικάτου.
Γιατί τη μουρμουράνε όλοι σκυμμένοι;
Ποιους αφορά λοιπόν η νύχτα των δακρύων;
Την πομπή αυτή όσων να ζήσουν αρνιούνται;
Ή την ευχαρίστηση ημών των αθλίων
που όλα τα ζηλευτά τα ζήσαμε κι όσα μισιούνται;
Ποιους αφορά λοιπόν αυτό το άσμα;
Από ποιον σκαρώθηκε και γιατί λατρεύεται;
Ποιον βολεύει αυτό το απέραντο χάσμα;
Εκείνον που ζει; Ή εκείνον που ανασταίνεται;