Χτίσε μου πόρτες και παραθύρια,
δεν βγαίνω έξω, δεν αναπνέω,
χτίσε διαδρόμους, σβύσε πορείες,
κλειστά τα φώτα, κοντά η καρδιά.

Έχω δυo σπίτια να τα γεμίσεις,
να προχωρήσεις δρόμους στρωμένους,
τοίχους που πέφτουν πάλι να χτίσεις, να ’χω να ρίχνω,
στο σ’ αγαπώ να συνηθίσεις.

Είναι που, βλέπεις, ο άνθρωπός μου,
μοιάζει σε σένα, όλο ξεχνάει,
με χαιρετάει πίσω απ’ τα φώτα,
κι άμα φωτίσω με προσπερνάει.

Μικρός ο δρόμος που τα ενώνει πιά
τα δικά μου απ’ τα δικά σου.
Λίγο το χέρι άμα απλώσεις,
θα με κρατήσεις στα δάxτυλά σου.