Ήμερα και πρόσχαρα
τα χρόνια σου σκορπούσες,
όλους τούς εγύρευες,
όλους τούς αγαπούσες.

Σ’ όμορφα και σ’ άσκημα,
σε ξένα και δικά σου,
τα φιλάκια ασώτευες,
τα παιγνιδίσματα σου.

Όσο που το Θάνατο
απάντησες μια μέρα,
τονε σφιχταγκάλιασες,
τον πήρες για πατέρα.