Γυναίκες γδυτές, κούκλες ψεύτικες,
ψυχές χαμένες που ταξιδεύουν
κι εσύ κατά λάθος κάποια ερωτεύτηκες
και νιώθεις απ' την κόλαση να σε γυρεύουν.

Πεινασμένες ζωές, αλήτες βρώμικοι,
φυλές που πεθαίνουν και για όλα σκοτώνουν,
ώρα μηδέν στην πλατεία τη ζόρικη,
στο σταθμό τα μεσάνυχτα τα σκυλιά δαγκώνουν.

Αλίκη, που είναι η χώρα των θαυμάτων,
Αλίκη, εδώ είναι η χώρα των θυμάτων.
Αλίκη, όσο κι αν σ' έχω αγαπήσει,
Αλίκη, τα ψεύτικα όνειρά σου έχω μισήσει.

Ξεβαμμένα μάτια, ξεβαμμένοι τοίχοι,
μαζί σου τις νύχτες ξεβάφω κι εγώ.
Σαν χάρτινος κι εγώ κι η καρδιά μου είναι λίγη,
στ' ατσάλινο μίσος σου ν' αντισταθώ.

Τίποτα άλλο δεν έχω λίγο να με φτιάξει,
τ' αθώα όνειρά μου μ’ αγάπη τα τρυπάς.
Νομίζω κάποια μέρα η ζωή μου εδώ θα φτάσει,
την τελευταία ελπίδα μου μην την πετάς.

Αλίκη, που είναι η χώρα των θαυμάτων,
Αλίκη, εδώ είναι η χώρα των θυμάτων.
Αλίκη, όσο κι αν σ' έχω αγαπήσει,
Αλίκη, τα ψεύτικα όνειρά σου έχω μισήσει.