Έτσι τα φέρνει η ζωή, ακόμη κι οι πιο δυνατοί,
έρχεται η ώρα, ο καθένας να σαλπάρει.
Εγώ όμως κλαίω πιο πολύ γιατί την ύστατη στιγμή
ούτε μια λέξη για να βγει, δεν τού' κανε τη χάρη.

Αντίο σήμαινε η κραυγή όταν του μίλησα στ' αυτί,
ή μήπως ήταν συμβουλή για να κρατήσω?
Σίγουρα ήταν αφορμή για να θυμάμαι όσα είχε πει
και δυνατός μες στη ζωή να συνεχίσω.

Τώρα το ταίρι του θα βρει, εικοσι-κάτι χρόνια εκεί
θα μας κοιτούν μαζί και θα χαμογελάνε.
Κι εμείς, ας δώσουμε μια ευχή: Γεμάτη κι όμορφη ζωή
όπως εκείνου, η ζωή, για όλους νά' ναι.