Δεν θα ‘σαι πάντα καλλονή και πάντα νέα,
δεν θα ‘σαι πάντα γαλανή,
περήφανη, τρανή κι ωραία.

Θα ‘ρθει καιρός, θες και δε θες που ανεμοζάλη
θε να σου σβήσει τις ματιές,
της νιότης τις φωτιές θα καλεί.

Όσα κι αν δώσεις δεν θα γλυτώσεις
κι απ’ την καρδιά σου πιο σκληρός είναι ο καιρός.
Κι όταν σημάνει η ώρα που θα πειστείς
πως έφτασε η μπόρα θε να σκεφτείς.

Ποιος σε πονούσε και ποιος μπορούσε
και τις ρυτίδες σου ακόμα ν’ αγαπά,
μόνη θα λιώνεις και θα παγώνεις
όταν στην πόρτα σου ο χάρος θα χτυπά.

Δεν θα ‘σαι πάντα γελαστή
και μαύρα νέφη θα πάρουν
ότι συγκρατεί του κάθε σου εραστή το κέφι.

Θα ‘ρθει καιρός που σκυθρωπή
χρυσόν καθρέφτη θε να κρατάς
για να σου πει κι αυτός από ντροπή θα πέφτει.

Κι η καταντιά σου στα γηρατειά σου
δε θε να βρίσκει αγοραστή να γελαστεί.
Κι όταν σημάνει η ώρα που θα πειστείς
πως έφτασε η μπόρα θε να σκεφτείς.

Ποιος σε πονούσε και ποιος μπορούσε
και τις ρυτίδες σου ακόμα ν’ αγαπά,
μόνη θα λιώνεις και θα παγώνεις
όταν στην πόρτα σου ο χάρος θα χτυπά.

Εγώ στα λέω για καλό γαλανομάτα
κι εσύ με παίρνεις για τρελό
αμ, δεν έχουνε μυαλό τα νιάτα.

Θα ‘ρθει καιρός που με μαλλιά ξεθωριασμένα
θα κλαις τα χρόνια τα παλιά
που μοίραζες φιλιά χαμένα.

Σου λέω μόνο με κάποιον πόνο
πως το μυστήριο της ζωής δεν εννοείς.
Κι όταν σημάνει η ώρα που θα πειστείς
πως έφτασε η μπόρα θε να σκεφτείς.

Ποιος σε πονούσε και ποιος μπορούσε
και τις ρυτίδες σου ακόμα ν’ αγαπά,
μόνη θα λιώνεις και θα παγώνεις
όταν στην πόρτα σου ο χάρος θα χτυπά.