Έχω μια αυλή που θυμίζει Αριζόνα
μες στο κέντρο της πόλης μια παράξενη εικόνα
τι κι αν πήρα γεράνια μπουκαμβίλια και δάφνη
ξεραθήκανε όλα και μου μείναν οι κάκτοι

κι όλο αναρωτιέμαι αν μες στην καρδιά μου
έχω αγκάθινο κήπο κι ένα κάστρο από άμμο
είναι ευάλωτοι τόσο, όσο πόνου αδράχτι
μα τσιμπάνε, πληγώνουν της καρδιάς μου οι κάκτοι

Σαν αυτούς αγαπώ το ξανθό καλοκαίρι
τα ξεκάθαρα λόγια σαν τα άνυδρα μέρη
το χειμώνα φοβάμαι, τους βοριάδες του Μάρτη
μα αντέχουν τα ζόρια της καρδιάς μου οι κάκτοι

κι ένα βράδυ τ' Αυγούστου ένα θαύμα χαράζει
το τριζόνι σωπαίνει το φεγγάρι κοιτάζει
άστρα ρόδινα ανοίγουν λάμπουν σαν το διαμάντι
για μια νύχτα ανθίζουν της καρδιάς μου οι κάκτοι

Θέλεις ν' αλλάξω να μη σε κουράζω
σε ό,τι έχεις μάθει να μοιάζω
θέλω να μείνω του κάκτου το κρίνο
κι αν πρέπει να χάσω ας χάσω

Έχω μια αυλή που θυμίζει Αριζόνα
μόνο κάκτοι φυτρώνουν απ' το κίτρινο χώμα
είναι ευάλωτοι τόσο όσο πόνου αδράχτι
μα τσιμπάνε, πληγώνουν της καρδιάς μου οι κάκτοι

κι ένα βράδυ τ' Αυγούστου ‘κει που δεν περιμένεις
θα ανθίσουν οι κάκτοι μες στα αγκάθια κρυμμένοι
άνθη κίτρινα, άσπρα, κεχριμπάρι, διαμάντι
τραγουδάνε τον ήλιο της καρδιάς μου οι κάκτοι

θέλεις ν' αλλάξω να μη σε κουράζω
σε ό,τι έχεις μάθει να μοιάζω
θέλω να μείνω του κάκτου το κρίνο
κι αν πρέπει να χάσω ας χάσω