Δεν είναι η γη χωράφι μας εμείς να ζούμε μόνο
την κληρονόμησαν μ’ εμάς και πλάσματα πολλά.
Κι αν κάποιοι ακονίζουνε καμάκι δολοφόνο
για αίμα κι άλλης φάλαινας ας το σκεφτούν ξανά.

Οι τσιμινιέρες κλείσανε του ορίζοντα το διάβα
κι οι πάγοι τώρα λιώνουνε στην όξινη βροχή
Τους ποταμούς μπαζώνουνε και μια πλημμύρα λάβα
ψάχνει να βρει που κρύφτηκες αρχέγονη ροή.

Αλλά κι εμείς δεν είπαμε την τελευταία λέξη
κι όλο θα ανεβάζουμε στα ύψη τα πανό.
Εναερίτες μάρτυρες μα όποιος δεν παλέψει
μην πει για ότι έγινε πως ήτανε γραφτό.

Τα δάση τα πανάρχαια με φλόγες και νταμάρια
ψυχρά τα θυσιάζουνε σε σκοτεινούς βωμούς.
Στον ουρανό φυτρώνουνε και μαύρα μανιτάρια
σπόρος μιας βόμβας έξυπνης μες τους ωκεανούς.

Της γης τα σπλάχνα στύψανε και κυνηγούν το χρόνο
στον Άρη να πατήσουνε πετώντας μέχρι εκεί.
Να στήσουν γεωτρύπανα, οικόσημα και θρόνο
αφού κι η γη ολόκληρη ποτέ δεν τους αρκεί.

Αλλά κι εμείς δεν είπαμε την τελευταία λέξη
κι όλο θα ανεβάζουμε στα ύψη τα πανό.
Εναερίτες μάρτυρες μα όποιος δεν παλέψει
μην πει για ότι έγινε πως ήτανε γραφτό.