Γίνε το χάδι που ποτέ δε μου ΄χεις δώσει
κι όχι το ψέμα που με έχει παλαβώσει.
Γίνε φιλί που τα χείλη μου παιδεύει,
υγρό, καυτό που όλα τα γιατρεύει.
Γίνε οι σκέψεις που δε φτάσανε στη γλώσσα
κι όχι η σιωπή που μου ΄χει κρύψει τόσα.
Γίνε η φωνή που ποτέ δεν έχεις βγάλει,
Την αγκαλιά σου κάνε πιο μεγάλη.
Γίνε παιδί που παίζει και γελάει
Κι όχι ο φόβος που στις φλέβες μας κυλάει.
Κι εγώ θα γίνω του πόνου ο νοικοκύρης,
Του πόθου σου πιστός καραβοκύρης.