Αυτό που όλο το πρωί
Και κατά τη διάρκεια του μεσημεριού
Αδιάκριτα ήταν ύφασμα,
Έγινε σάρκα πια το απόγευμα
Η γλώσσα να πασχίζει να-

Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή...

Ήταν Σάββατο,
Και το μικρό βιβλιοπωλείο σκισμένο από γρύλλιες
Καθώς ο ήλιος έκαμνε τον περίπατο του.
Ο βιβλιοπώλης, γνωστός μου,
Στο γραφείο του καθόταν παραφθαρμένα μιλώντας σε κάποιον
Που μου είχε γυρισμένη την πλάτη.

Μπόρεσα να κάνω τρία βήματα απαλά
Προς μια στοίβα νέων εκδόσεων,
Μετά ο Νίκος (το όνομα του βιβλιοπώλη)
Πουράκι banderilla στο στόμα του,
Έβηξε μερικές συντετμημένες λέξεις,
Σαν δαχτυλίδια καπνού, από πάνω του αιωρούμενα-
Προοπτική μιας κάποιας αγιότητας.

"Από δω, ο Άντον", είπε,
συστήνοντας με σ’ έναν τριαντάρη
με ένα πρόσωπο χωρίς απόθεμα ελπίδας
αλλά με χαμόγελο χωρίς κανένα τελειωμό.
" Ο Άντον με βοηθάει εδώ μέσα που και που".

Άντον. Από τα Τίρανα. Βιοπαλαιστής στην Αθήνα.
Γυναίκα και παιδί μείναν στη χώρα τους-
"Ήταν μια φορά και ένα καιρό..."

Ο Νίκος μας προσκάλεσε για μεσημεριανό
Τρίο παράξενο γι’ αυτήν την κατηγορία εστιατορίου
Αλλά τρίο με όρεξη
Και μια πέρα του δέοντος φιλικότητα
Ως αναπλήρωση στο αμήχανο κουβεντολόι .
" Θα `θέλα να `μουν ελεύθερος " διακήρυξε ο Άντον,
το βλέμμα του στηλωμένο πάνω απ’ τα κεφάλια μας
προς την κατεύθυνση της Αλβανίας.

Τα λόγια του, μια σκηνή για έναν ρόλο που δεν παίχτηκε ποτέ.

"Αλλά, έχω γυναίκα, και γιο οκτώ χρονώ".

Ήταν σαν ν’ αποβάλλουν άρωμα τα τριαντάφυλλα της ταπετσαρίας.

Αφήσαμε τον Νίκο σπίτι του.
"Που πάμε Άντον;" ρώτησα, διακινδυνεύοντας απάντηση.
Με άγγιξε με βλέμμα

Αυτό που ήταν ανεπανάληπτο σαν σύννεφο
Έγινε σάρκα πια το απόγευμα-
Πάνω της η γλώσσα έδινε
Ένα ιδιαίτερο είδος ελευθερίας.