Πονάς. Πόσο πονάς.
Κι αυτή θα φεύγει.
Τα καλοκαίρια θα σεργιανάει την ομορφιά της
στα νησιά.
Όλη τη μέρα θα φοράει ήλιους και χαμόγελα.
Μόνο το βράδυ,
την ώρα που χάνεται ο ήλιος
και φυσάει ένα αεράκι ήσυχο,
όταν σηκώνεται η μυρωδιά της θάλασσας
και σκαλώνει στα πυρωμένα κορμιά ,
όταν σεργιανούν στην παραλία
πολύχρωμες φούστες, κολλητά τζήν
και μαυρισμένα ντεκολτέ,
τότε θα χάνεται.
Θα γυρνάει στην κάμαρά σου,
στη σκόνη της πόλης που σε πνίγει,
στα όσα δε χάρηκες
στα όσα της πρόσφερες και δεν τα πήρε.
Τότε θα βλέπει τα πρώτα φώτα
μέσα στη θάλασσα,
και πνιχτά θα πλαταγίζει στα χείλη
τη γεύση του μάταιου.
Μη ρωτάς γιατί.
Δεν έχει γιατί. Είν’ η ζωή.
Η καρδιά σου είν’ όμορφη