Ξαναγυρίζω στα παλιά λημέρια μου,
στο χώρο της ποίησης.
Οικεία και αγαπημένη περιοχή.
Εσύ με έφερες εδώ χωρίς να ξέρεις.
Είπα μήπως και αναπληρώσω γράφοντας
το κενό της απουσίας σου.

|

στην Αγγελική

Ώρες ακίνητη πάνω σε ένα κρεβάτι
να τον περιμένεις.
Παγιδευμένη σε έναν άρρωστο έρωτα
πιο εθιστικό κι από το πιο σκληρό ναρκωτικό.
Είκοσι χρόνια «χαμένα» (αυτή είναι η λέξη τελικά)
Εσύ να καις τη ζωή σου γενναιόδωρα
(γιατί; ξέρεις ότι θα `χεις κι άλλη;)
Αυτό ποτέ δεν το κατάλαβα ολόκληρο. Εν μέρει μόνο.
Πρέπει να νιώθεις πολύ μόνη, my love.
Σαφώς δυστυχισμένη.
Ως το τέλος, (ποιο θα `ναι;)