Στην Πριγκίπισσα Ειρήνη.

Είχαν αρχίσει νωρίς σχετικά να λειώνουν τα παγόβουνα
κι οι σάρκες των ξύλινων πορτών ν’ αποκολλούνται.
Σημάδι της επερχόμενης παρακμής.
Έπρεπε ν’ αποχωρήσουμε, Ειρήνη, μία ώρα αρχύτερα
από τις αίθουσες όπου κρέμονταν οι λυχνοστάτες
της απόγνωσης και της απελπισίας.
Σου έλεγα να μην αφήνεις αναμμένα τα φώτα του δωματίου,
υπήρχε άμεσος κίνδυνος να παραχαραχθεί η ομορφιά των σωμάτων μας.
Και με αγνόησες. Τι αυταρέσκεια κι αυτή.
Ίσως γιατί δε φοβόσουν την οργή των αγαλμάτων και τη σιωπή
των ποιητών.
Έπρεπε όσο το δυνατότερον πιο γρήγορα ν’ αποχωρήσουμε
από την πόλη των Ερινύων, χωρίς ν’ αφήσουμε πίσω μας τυχόν πειστήρια, ενδείξεις
της πάλαι ποτέ παρουσίας μας εν μέσω των ιδεολογικών μεταπτώσεων
και των παρεκτροπών μας εξ αιτίας της συνεχούς διολίσθησης
των σκέψεών μας.
Έπρεπε επιτέλους, Ειρήνη, ν’ αποτινάξουμε από πάνω μας
τα δεσμά της δουλείας, να σπάσουμε τις αλυσίδες που έτριζαν
χαράματα γύρω από τα λαβωμένα πόδια μας.
Έπρεπε να φύγουμε.
Ν’ αποχωρήσουμε από την πεδιάδα με τους ασφόδελους.
Να στρίψουμε νοτιοδυτικά από την πλατεία με τα κλειστά περίπτερα.
Κατηφορίζοντας ύστερα την πλαγιά με τους διάσπαρτους κίονες
να οξειδώνουν τ’ ανυπεράσπιστα βήματά μας,
με τα κάτοπτρα να καθρεφτίζουν την ομορφιά των ανδρών,
τ’ αποξηραμένα έλη, τα βαλτώδη τοπία με τις ξεραμένες λεμονιές,
ύστατη προσπάθεια λύτρωσης κι απολύτρωσης
από τα ερέβη της μοναξιάς και του θανάτου.
Της αιώνιας απειλής.
Να εξαγοράσουμε την αθανασία μας θεωρήθηκε πράξη άνευ σημασίας.
Βέβαιη ήταν να γευθούμε κάποτε τη δοκιμασία του θανάτου ιδίω κινδύνω.