Δε μου `ταξες,
μονάχα τοίχους ύψωσες:
για μέρες έψαχνα μια χαραμάδα.
Κι αν οι ματιές μας
ασύμπτωτα χωρίσανε
ύστερα από το μόνο
σημείο επαφής τους,
κι αν το χάδι
απ’ τα δάχτυλα μας έτρεξε
σαν άμμος
που στη χούφτα περισσεύει,
το γέλιο σου είναι
που προδίδει τα σημεία.
Δες, στην άμμο βρήκαμε
το κοχλία ενός βαρκάρη.
Πάρ’ τον στα χέρια σου
να πορευτούμε στο νησί μας,
όπου τα όρια ακυρώνονται,
όταν αχτίδες συναισθημάτων
ξεγλιστρούν,
από απρόβλεπτες
των τοίχων χαραμάδες.