Μάριο,
χρόνια ερωτοτροπούσες με το θάνατο
μέχρι που ο θάνατος ανταπόδωσε το κομπλιμέντο,
με πληρωμή σε είδος πριν ενενήντα χρόνια,
στο Παρίσι, στο μέσο του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.
Και νά `μαι τώρα, να παραβιάζω το βασίλειο
που ήταν το θέλημά σου,
με το να δανειστώ τ’ όνομά σου
για να βάλω τίτλο σ’ αυτό το ποίημα.

Σήμερα νιώθω τη μοίρα μου να σκουντά τα χρόνια
ρεζερβέ για την ανυπαρξία μου,
κι έτσι χρησιμοποιώντας τ’ όνομά σου, μπορώ να πω
ότι τέλειωσα πια να κρύβω διαρκώς το πρόσωπό μου
και να ξαναεμφανίζομαι αναφωνώντας "Τσα!"
για να διασκεδάσω κάτι ανακλαστικό παρά ανθρώπινο.

Βλέπεις, Μάριο, έχω μόνο τα μάτια
για να καταχωνιάσω την αλήθεια του εαυτού μου,
και της υπομονής μου τα καπόνια
χρειάζονται πώς και πώς έλεγχο αγάπης.
Οι ελπίδες μου; Ευθείες,
η απόστασή μεταξύ τους ν’ αυξάνεται
με την απόστασή της από το πόθο,
σα μερκατορική προβολή.

Ένα όνομα είναι αυτό που χρειάζομαι για να σπρώξω μακριά
τη μοναξιά μου ως το θάνατο, να μην αισθάνομαι ότι
είμαι κάποιου άλλου της ζωής το κατακάθι.
Τ’ όνομά σου, Μάριο, ήταν αυτή η ζωτική ίντσα πάνω από το ύψος μου,
λαμπερή σαν αστέρι στη κορφή Χριστουγεννιάτικου δέντρου.
Σ’ ευχαριστώ που έβγαλες τη σκουριά από πάνω μου -
και ποτέ μη σκεφτείς ότι έλαβα τ’ όνομά σου επί ματαίω.