Δε σ’ ήξερα στη δόξα σου,
θυμάμαι μόνο τη θυελλώδη άνθησή σου,
αλλά, ίσως, σήμερα να έχω το δικαίωμα
εκείνες τις μακρινές ημέρες να θυμάμαι.
Πώς δυνάμωναν στους στίχους σου οι ήχοι,
και νέες φωνές αναφύονταν...
Δεν τεμπέλιαζαν τα νεαρά χέρια,
απειλές ύψωνες στις σκαλωσιές.
Όλα, όσα άγγιζες, φαίνονταν
να μην είναι ίδια, όπως ήταν μέχρι τότε,
αυτό, που κατέστρεφες, καταστρεφόταν,
σε κάθε λέξη ακουγόταν η ετυμηγορία.
Μοναχικός, συχνά ανικανοποίητος,
χωρίς υπομονή πίεζες τη μοίρα,
ήξερες, ότι σύντομα θα βγεις χαρούμενος κι ελεύθερος
στον μέγιστό σου αγώνα.
Κι όταν μας διάβαζες αμέσως αντηχούσε
της άμπωτης το βουερό κάλεσμα,
λοξοκοιτούσε με θυμό η βροχή,
με την πόλη σε βίαιη διαμάχη μπήκες.
Και το όνομά σου που ακόμα δεν ακούστηκε
μπήκε σαν αστραπή στην αποπνικτική σάλα,
για να ηχεί και σήμερα σαν σήμα μάχης,
σε όλη τη χώρα φυλαγμένο.