Και στα τραπέζια ακόμα πάνω
των νεκροτόμων,
είναι σώματα που δε λένε
τα μυστικά τους –
κι ας δείχνουν∙ κι ας δείχνουν
δε φανερώνουν.

Κι ένας μικρός θεός με κοντά παντελόνια
ανακατεμένα μαλλιά κι ένα ίχνος
γύρω στα χείλη απ’ το γάλα του πρωινού,
καταμεσήμερο γυρίζει στους δρόμους
χτυπώντας τις μάντρες των σπιτιών
μ’ ένα ξύλο, καλώντας τους φίλους του
να βγουν, να ξεχυθούνε στους δρόμους να παίξουν,

να παίξουν όπως παλιά,
που απ’ τις κρυψώνες όλοι
τελικά επιστρέφαν.