Το μυαλό μου είναι ένας εκπατρισμένος τρόπος ζωής.
Η κάθε μέρα είναι προσκύνημα για το οποίο
το ρολόι ρυθμίζει την παραπλήσια στιγμή. Ο ήλιος αφήνει
σουρεαλιστικά μοτίβα στο έδαφος. Χορογραφεί την διαδρομή μου
τη συνοδεία το βουητό της αύρας (λέω ότι οι ουρανοί
θα έλιωναν αν έτρεφα ελπίδες για μεταθανάτια ζωή!).
Οι λέξεις παρασύρονται στα ποιήματα που γράφω.
Περιέχουν πολλά που δεν έχω ή που δε χρειάζεται
να μεταφέρω (κάποιος είπε κάποτε ότι εκπορνεύω
την ποίησή μου!). Ξεντύθηκα από ελπίδες, όπως
βγάζω τα ρούχα μου. Τις προσευχές τις έχω στη ναφθαλίνη,
ίσως μια μέρα να είναι στη μόδα και πάλι. Τι χρειάζομαι να με ανεβάσει
είναι για κάποιον να έρθει και να αγγίξει τη μοναξιά μου. Τυχόν ήχους ακούσω
είναι σαν λόγια εσπεράντο. Έχω βρει έναν τρόπο
να λέω ναι στο όχι. Αν κάποιο ποίημα που γράψω
πιέσει τα χείλη του σφιχτά και πιο σφιχτά,
καλύτερα θα ήταν να είμαι μαριονετίστας.