Στη Ρένα Μπαζούκα.

Εισήλθε κατά τις πρώτες πρωινές ώρες στην άδεια από ζωή αίθουσα
του σχολείου,
δίχως να κρατά την ξύλινη ράβδο και το δερμάτινο σημειωματάριο της.
Κι ανοίγοντας ύστερα το βιβλίο στην σελίδα 451,
ανακάλεσε στην μνήμη της, χωρίς να χρονοτριβεί ιδιαιτέρως,
εικόνες βυζαντινές κι αγάλματα αρχαϊκά,
γεγονότα και στιγμές,
αλλοιωμένα δυστυχώς απ’ τη δυσβάσταχτη
ροή του χρόνου.
Στο πρωινό ωστόσο προσκλητήριο ουδείς απ’ τους χαμένους στα πέρατα
του κόσμου μαθητές της ανταποκρίθηκε.
Δάκρυα θλίψης σκέπασαν τις ρωγμές του μαρμάρινου προσώπου της,
σαν σηκώθηκε ολόρθη και στην προσπάθειά της
ν’ αποφύγει συναντήσεις
με ραβδοσκόπους και καιροσκόπους ακαθόριστης ταυτότητας,
κατάφερε να γράψει με τη μουχλιασμένη κιμωλία μερικούς
δυσνόητους στίχους στον μαυροπίνακα
του Έζρα Πάουντ.
Και προχωρώντας κατόπιν προς την έξοδο των αγρών
και των υψιπέδων,
ακούσθηκαν κάτι θορυβώδεις τριγμοί κλείνοντας βιαστικά
την σάπια πόρτα,
καθώς απομακρυνόταν απ’ τα χαλάσματα του παρελθόντος.
Την είδαν κάποιοι περαστικοί, ίσως και μαθητές της
με τα πένθιμα βλέμματά τους
να χάνεται πίσω απ’ τις γκρίζες σκαλωσιές αυτού του κόσμου,
όπου ούρλιαζαν αδέσποτοι σκύλοι και γυναίκες
που τις εγκατέλειψαν
εν μία νυκτί στα λιμάνια άρρενες ναύτες απ’ την Μασσαλία,
καθ’ όλη την ώρα, που οι δείκτες του ρολογιού
του μεσαιωνικού καμπαναριού
της Σιένας,
βαρύθυμοι απ’ την σκουριά και την υγρασία των χρόνων,
είχαν σκαλώσει ακριβώς στις δώδεκα και δέκα.