| |
χρηστος καραμανος
29-04-2009 @ 05:50 | Ξεχασμενες εικονες ακουμπουν
στα βλεφαρα του στοχασμου,
δροσινες σταλαματιες γλυκιας χαραυγης,
γλιστρουν και αυτες σαν δακρυ μετανοιας
σε καιρους σιωπης και παρανοιας,
γυρευοντας ηχους χαμενης κραυγης,
σημαδια πληγης και λυτρωμου
στερνοι μαρτυρες για οσους ξεχνουν. . . .
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | ΣΟΥΡΜΠΙΤΣΑ
29-04-2009 @ 05:58 | Απλα υπεροχο! | | **Ηώς**
29-04-2009 @ 09:23 | σαν κοκκινολαιμηδες μιας αυγης
::theos.:: ::hug.:: ::theos.::
Πολύ όμορφο Κωνσταντίνε! | | Ιχνηλάτης
29-04-2009 @ 12:09 | Πολύ όμορφο το κείμενο και
σκέψεις δυνατές και με ποιητική ουσία!!
Μια παρατήρηση μόνο (άν μου επιτέπεις).
Ο κοκκινολαίμης, είναι πουλί του Φθινοπώρου,
που την Άνοιξη κυριολεκτικά "εξαφανίζεται" απο το
"οπτικό πεδίο" του ανθρώπου!!
Χάνει και σχεδόν όλο τον κόκκινο χρώματισμό του στήθους του!
Δεν κολάει λοιπόν στο σκηνικό του ποιήματος.
Εκτός άν θέλησες να δώσεις αληγορική έννοια. Μια Φθινοπωρινή πινελιά, στην Άνοιξη. | | elpidakwstopoulou
29-04-2009 @ 15:52 | γυρευοντας ηχους χαμενης κραυγης,
σημαδια πληγης και λυτρωμου
στερνοι μαρτυρες για οσους ξεχνουν. . . .
πολυ όμορφο με χρωμα !!!! ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | ΚΟΥΦΕΤΟΥΛΑ
30-04-2009 @ 00:50 | ανάμικτα συναισθήματα.
πολύ όμορφο, την καλημέρα μου. | | ivikos
30-04-2009 @ 08:57 | και μόνο αυτή τη στιχοπλοκή που βλέπω απ' την αναποδη
με κάνει να φωνάξω με δύναμη:
ΑΞΙΟΣ!!!
ΑΞΙΟΣ!!!!
ΑΞΙΟΣ!!!
Να 'σαι καλά φίλε μου, το γραφτό σου με συνεπήρε!!!!
::up.:: ::up.:: ::up.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
