| |
[I][align=center]Ενας αγγελος ληστης
Το ξωτικο που κλεβει τα ονειρα μας
Ενας μικρος και μονος βιοπαλεστης
Και η θλιψη φωλιασμένη στην καρδια μας
Μια αμαξα με ροδες τρεις
Ένα λουλουδι αντιγραμμένο απ τα ονειρα σου
Ενας αλητης που σου μαθαινει πώς να ζεις
Και μια νεραιδα αδερφη μονάχη στην αγκαλια σου
Δυο βηματα ακουγονται απλα
Και μετα σωπαίνει ολη η πλαση
Τα μαλλια της ακουμπας ετσι απαλα
Ώστε να διωξεις τον πονο που μεσα της εχει φωλιασει
Ηρθε η ωρα ο δικαστης να σε δικασει
Εκει κοιτας με ματα μελανχωλικα
Σου λεει ποσο φοβαται να σε χασει
Και τρεχεις να την παρεις μια τελευταια αγκαλια
Τοτε απ τα δακρια πληγωνεις το κορμι της
Εστι την κανεις ποτε να μην ξεχνα
Και η λυπη που είναι πια μονο δικη της
Σαν ερινύα από πισω εσενα κυνηγα
Καποτε νοιώθεις αναγκη για φυγη
Μα απ τον παράδεισο να φυγεις φανταζει αστειο
Σαν πηγε κανεις δεν μπορεσε να βγει
Μοναχα κοιταξε να δει αυτους που αγαπα, τους έναν δυο
Αν προσπαθησεις να πας και να τους βρεις
Τοτε ο πονος τους θα γένει βασανο τους
Εσυ σαν νεκρος για παντα θα αφανιστείς
Κι αυτοι απ τον πονο θα χασουν το μυαλο τους
Η ληθη είναι αυτή που σε κρατα
Και σαν κοιμασαι ανταμώνει
Ριζωνει μεσα σου βαθιά
Και λιγο λιγο αυτους που αγαπας σκοτωνει[/align][/I]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
