| |
Ηταν νωρις όταν ξεκινησε το ταχιδι της…….δεν ειπε σε κανεναν για πού το βαλε, δεν ηξερε ουτε η ιδια. Ενοιωθε τη ψυχη της να διψαει, να θελει να βρει το σπιτι της κι αυτό ηταν αρκετο για να τη βαλει στο ταξιδι.
Το εισητηριο ηταν η δυναμη της ψυχης της και η απογνωση που ξεριζωνε τη ψυχη της όταν ενοιωθε τον μεχρι τοτε γνωριμο κοσμο να κλεινει απανω της τεσσερους τοιχους, ψηλους… αμετανοητα σκληρους… να κρυβουν κάθε ιχνος οριζοντα. Ελπιζωντας πως το λιμανι της δεν θα τανε μακρια, ελπιζωντας πως θα τη βοηθουσε κι η τυχη κι οι μοιρες θα ταν καλες μαζι της ξεκινησε ….
Δεν ηταν τοσο το σπιτι, το λιμανι. Πιο πολύ ηταν να νοιωσει το προορισμο της στη ψυχη της, να νοιωσει ότι ανηκει ελευθερα. Ότι ανηκει από επιλογη κι όχι από αναγκη, όχι από φοβο, ουτε γιατι αλλοι θα διαλεγαν τη ζωη της για κεινη. Ο πονος της επιλογης των αλλων για κεινη ηταν αβασταχτος κι ενοιωθε τον εαυτο της να χανεται….σαν να εξατμιζωταν ολο της το είναι μεσα σε ένα μικροσκοπικο μπουκαλακι από ένα παλιο αρωμα από μια άλλη εποχη.
Ανοιγε το στομα ν’ αναπνευσει ρουφωντας με μανια αερα μεσα της, μα ηταν κενος.
Σαν να μην ειχε οξυγονο στο ραφι του ο μαγειρας που τον μαγειρεψε….κ βγηκε ανοστος…χωρις ουσια, χωρις το συστατικο της ιδιας της ζωης.
Εκανε το θανατο στην οποιαδηποτε μορφη του να μοιαζει με επιλογη και όχι με παραιτηση.
Όταν ειδε εκεινο το ονειρο, ηξερε πως επρεπε να κανει ότι μπορουσε για να σωθει.
Εχει περασει καιρος από τοτε….χρονια. Τα χε αφησει όλα πισω…ισως μαζι με όλα και τον εαυτο της. Υπηρχαν στιγμες που χανοτανε αναμεσα στις παρεες, που ποτε δεν λειπανε, και το βλεμμα της γινοτανε απομακρο, νοσταλγικο…….Καποιος θα τη σκουνταγε…που εισαι παλι χαμενη;
…και με χαμογελο και υγρα ματια θα επανερχοτανε για χαρη της παρεας…μα πιο πολύ για το δικο της το χατηρι.
Δυσκολα αφηνε ανθρωπο να δει πιο μεσα……..δεν ειχε την εμπιστοσυνη…τα χρονια που ειχανε περασει από πανω της σαν τρενα……ειχαν αφησει απειραχτη την εικονα της, αλλα τη ψυχη της την ειχανε συμμαδεψει για τα καλα.
Τι απ’ όλα να εξηγησει…..απο που να αρχισει και ποιος να την καταλαβει; Αλλωστε δεν εβρισκε και το λογο να ανοιξει τη καρδια της….ειχανε περασει χρονια από τη τελευταια φορα που το τολμησε. Όταν η γυμνη καρδια σου βρισκει τοιχο, τοτε ο πονος είναι απεριγραπατα αβασταχτος και ενοιωθε απολυτως αδυναμη για να το αντεξει.
Η γυμνη καρδια της ειχε βρει τοιχο από μικρο παιδι. Δεν ρισκαρε πλεον αυτά για τα οποια διψουσε πιο πολύ απ’ όλα στη ζωη.
Δεν την ενοιαξαν ποτε τα πλουτη και τα φανταχτερα πραγματα. Δεν ειχε τετοιες επιθυμιες και οι αναγκες της περιοριζοτανε σε απλες απολαυσεις. Για εκεινη παντα ειχε σημασια να χει κοντα της ανθρωπους που μιλουσαν λογια αληθινα και δεν χρειαζοτανε να κουραζει το μυαλο της για να συνομιλει μαζι τους. Αυτό που δεν αντεχε ηταν η χαζομαρα…η ανθρωπινη βλακεια και η ελλειψη μορφωσης που κρατουσε υπευθυνα για τα περισσοτερα κακα που συμβαινουν στον κοσμο. Αυτό που σιχαινοτανε ηταν η υποκρισια και το ψεμα….υπαρξεις χωρις λογο, υποκρισια μεσα και εξω από τους ανθρωπους, για αυτην αυτό ηταν καταστροφη.
Ο χρονος ηταν καλος μαζι της…η εικονα της ειχε παντα μια φρεσκαδα, ομορφο λαμπερο δερμα, μια αριστοκρατικη σχεδον κορμοστασια και το βλεμμα της καθαρο, γεματο αγαπη για τη ζωη και τους ανθρωπους και το αφοπλιστικο εγκαρδιο χαμογελο της την κανανε θυμα ζηλειας αλλων γυναικων και σχεδον παντα ακαταμαχητα γοητευτικη για τους περισσοτερους αντρες. Δεν ειχε παραπονο, παντα ηταν δημοφιλης χωρις να το προσπαθει καν.
Ολοι ειχαν κατι να μαθουν, να αποκομισουν και να κερδισουν από τη παρεα της.
Απλοχερα μοιραζε το καλο το λογο, την ειλικρινια με οποιο τιμημα, συμπονια για κάθε πονεμενο και ένα χιουμορ που αθελα της την εκανε απαραιτητη στις παρεες. Αυτό που οι αλλοι δεν ξερανε και δεν τους αφηνε με τιποτα να δουνε ηταν ότι αυτό το χιουμορ ηταν η καλυτερη καλυψη για οσα ενοιωθε, σκεφτοτανε, για οσα τη πονουσανε.
Το εξυπνο και πολύ καλα ακονισμενο πνευμα της, της εδινε παντα την ατακα στο χερι, για αποφυγη οποιασδηποτε στενοτερης επαφης.
Ετσι δεν γινοτανε ψευτικη, και ηταν παντα κοντα στους αλλους όταν τη χρειαζοτανε, αλλα όταν επροκειτο για κεινη, απεφευγε τοσο εξυπνα που δεν την περνανε καν ειδηση.
Μια φορα η αδερφη της, μεγαλες πια…θα τανε γυρω στα τριαντα, της ομολογησε ότι οσο και αν νομιζε ότι ειχε μπει πιο μεσα, από μικρες αχωριστες, τωρα ανακαλυπτε ότι ουτε εκεινη, που την ηξερε ολη της τη ζωη και πιστευε ότι ειχε περασει την ατσαλοπορτα, δεν ειχε δει πιο πολλα απ΄ότι την αφηνε να δει. «Παντα θα κρατας το κοσμο σου κλειδωμενο ;» Την ειχε πληγωσει αυτό τοτε…..
Αλλα όταν η ιδια σου η μανα βγαλει πανω σου το χειροτερο της εαυτο και σε σημαδεψει από τοτε που θυμασαι…..πως είναι δυνατον να αφηνεις οποιον να ‘ναι να μπαινοβγαινει στα αβατα.
Λιγοι ανθρωποι ειχαν κερδισει αυτή την εισοδο. Επαιρνε σταθεροτητα στις συμπεριφορες.
Εμοιαζε με οικοδομο στις σχεσεις της..λιγο λιγο εχτιζε τη σχεση, τη φιλια, πετραδακι πετραδακι με επιμονη και υπομονη θα εβλεπε το καστρο να γινεται.
Κι όταν ορθονοτανε αυτό μπροστα της γερο και ατρομητο, με ικανοποιηση και ανγνωριση στον άλλο χτιστη θα ξεκινουσε περηφανα να το στολισει…κάθε γωνια του, θα φυτευε λουλουδια για το διακοσμο, για να τα ποτιζουνε μαζι και ετσι υπευθυνα να συντηρουν και να κρατανε τη σχεση ζωντανη. Απαιτητικη ειχε συνιθησει να τη λενε, δεν την ενοχλουσε.
Η αγαπη και η συναναστροφη είναι απαιτηση από μονα τους απαντουσε….κι εκει εχανε πολλους που δεν ητανε διατεθειμμενοι να κανουν το ιδιο.
........... συνεχιζεται
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
