| |
Απ το μπαλκονι καθισμενη τον ερωτα αγναντευεις
αυτόν που καποτε εψαχνες σε ονειρα και στιχους
Σε μια παλια φωτογραφια φυλακιστηκε η ψυχη σου
γελας κρυφα στη θεα του «σ αγαπω» στους τοιχους
Σ ένα λευκο χαρτι τις νυχτες αδειαζεις τη ζωη σου
και τα απογευματα ο ηλιος πεφτοντας σε ματωνει
Κρυβεις τις λεξεις, σε συρταρια τις κλειδωνεις
το καταφυγιο που βρηκες κανεις να μην ζυγωνει
Τον κυκλο μισησες που κλειστηκε η ζωη σου,
η ζωη σου που φοβηθηκε τον ερωτα να πιστευει
γιατι η λεξη κρυφτηκε σε μια γωνια της γλωσσας
και η σκια του εαυτου σου ευθυνες πια γυρευει
Αγαπησες την ελευθερια του κοσμου του δικου σου,
μα πιο πολύ αγαπησες αυτόν που σε πληγωνει
κι αν είναι αληθεια ,παραδεξου το ,πως κατι πολύ μισησες
τη λογικη σου που συνηθιζε το αισθημα να σκοτωνει
Η αληθεια που ψαχνεις βρισκεται στα λογια που σε καινε
κι η ελπιδα που αναζητησες στις κορες των ματιων σου
Το δακρυ σου, μια αναπνοη και δυο σταλιες φεγγαρι
η πρωτη υλη των αληθινων και ομορφων γραπτων σου
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
