| |
Να 'μαι λοιπόν και πάλι εδώ
μόνος κι έρημος...
Σα μια ανάσα που ποτέ κανείς δεν έζησε
Σαν ένα βήμα που ποτέ κανείς δε σεργιάνισε
και σαν ένα τραγούδι που ποτέ κανείς δεν έγραψε
Εδώ
στο τέλος των πραγμάτων
στο πιο απομακρυσμένο δωμάτιο του μυαλού μου
μ' ένα δωμάτιο χωρίς πόρτα και παράθυρα
μ' ένα ταβάνι χωρίς ουρανό κι αστέρια
ένα πράγμα θέλω όσο τίποτε ποτέ δε λαχτάρησα στη ζωή
Να ήσουν εδώ
να μου κρατούσες λιγάκι το χέρι
να μου έλεγες πως όλα θα πάνε καλά
και να με κοιτούσες βαθιά μέσα στα μάτια
έτσι που το φως τους να γινόταν φλόγα κεριού και η ζωή μου να περνούσε σε
μια στιγμή από μπροστά μου
έτσι σαν αστραπή φευγαλέα
κι ας ήταν λέει να μπορούσα να φιλήσω τα χείλη σου άλλη μια φορά
Κι ας είναι οι ρυτίδες πιο πολλές από τα χρόνια σου...
Δε θέλει πολλά η ψυχή για να ησυχάσει
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
