| |
[align=center]Είναι η ψυχή μου άγρυπνος εχθρός
τους Πύργους μου σιχαίνεται, ακριβώς,
και μες τον τόπο της οργής της διαρκώς
κοιτάω τ’άστρα και φαντάζω λυπημένος.
-Μα δεν είσ’ άτρωτος ;
Σα γιος του Δία μοιάζεις
με τα φτερά σου καθαρά
σαν άγγελος και δαίμονας...
-Μονάχα απατηλά...
-Μα η πνοή σου δίνει ζωή;
Τ’αγέρια του βουνού προστάζεις
και στη βουή μ’αλλαλαγμούς
σα γύπα μεσουράνημα...
-Κραυγάζω δισταγμούς.
-Μα το γέλιο; Το γέλιο σου θαυμάζω.
-Είναι διαυγές όταν χλευάζεις
μα στ’ όνειρο κρυμμένες
σα βράχος στ’ανοιχτά..
Είναι οι αλήθειες φοβισμένες.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
