| |
| | με ποια κλεψύδρα +(οδύσσεια Α! στιχ.41-104) |  | | |
Βογκά της νύχτας η βροχή πάνω στον θάμνο
των σ’ αγαπώ σου οι καημοί, λόγια πνιχτά
μ’ έχει τσακίσει στου πελάγου τ’ ανοιχτά
κύμα από Τρίαινας αιχμή, μα ακόμα λάμνω.
Και σε όσους είπαν: «στους καημούς κανείς μη λείψει
θα τους ζεστάνει της αγάπης πυρετός»
όρμησε μήνυμα σαν άγριος συρφετός:
«όσοι ζητιάνεψαν φιλί, βρήκαν τη θλίψη»
Μα εγώ το βήμα το στερνό κάνω και να ‘μαι
να ξεμπαρκάρω στης αγάπης το νησί
αν σε πετύχω, θα ‘σαι η μοίρα μου εσύ
αν ναυαγήσω, στους βυθούς θα σε θυμάμαι.
(Ρ) Μπόρα τη μπόρα σ’ ανιχνεύω για δυό στάλες
ρωτώ ρυάκια να ‘βρω αγάπης ποταμό
μα την αγάπη μου ξεχνάς, και πας με άλλες,
με ποια κλεψύδρα να μετρήσω τον καημό!
6.05.09
-------------------------------------------------------------------
-------------------------------------------------------------------
------------------------------------------------------------------ -
ΟΜΗΡΟΥ ΟΔΥΣΣΕΙΑ
ΡΑΨΩΔΙΑ Α!
(στιχοι 41-104)
Να μην τον κόψει του είπαμε, ο γδικιωμός φυλάει 41
απ’ του Ορέστη το σπαθί, μεγάλος αν γυρίσει,
το ’πε ο Ερμής, μα ο Αίγισθος, ούτε τον αγροικάει
δεν άκουσε, και έφτασε στου τέλους του την δύση»
Τότε η φωνή της Αθηνάς, μελίρρυτη ακούστει:
«Κύρη μας, πρώτε βασιλιά, γόνε τρανέ του Κρόνου,
εκείνου αυτά του πρέπανε, και τον χαμό του λούστει,
κι όμοια όποιος πράξει, ας χαθεί στο πλήρωμα του χρόνου
εγώ όμως πνίγομαι πολύ, για του Οδυσσέα το δάκρυ
που τυραννιέται μακριά, και ο καημός τον πλήττει 50
σε μέρος θαλασσόζωστο στου πέλαγου την άκρη
σε νήσο δεντροσκέπαστη, που έχει η θεά το σπίτι,
η κόρη του άτιμου Άτλαντα, που στων βυθών τους δρόμους
κίονες ξέρει, που στα δυό γη κι ουρανό χωρίζουν,
στέκεται ολομόναχος και τους βαστά στους ώμους,
ετούτου η κόρη τον κρατά με λόγια που ζαλίζουν,
με λόγια ακριβοθώρητα θέλει να τον πλανέψει
η ακριβή Ιθάκη του απ’ το μυαλό να σβήσει
μα εκείνος λέει απ’ το νησί ,φουγάρο ν’ αγναντέψει
την πάτρια κάπνα του να δει, κι ύστερα ας ξεψυχήσει. 60
Πως η καρδιά σου Ολύμπιε αυτό το αντέχει ακόμα;
μη, λίγα σφάγια σε βωμούς, στο Αργείτικο καράβι
ο Οδυσσέας έκανε στης Τροίας το άγιο χώμα;
Δία μου τι σε πλάνεψε κι η πίκρα σου ανάβει;»
Κι Δίας αποκρίθηκε ο νεφελοσυλλέχτης:
«Κόρη μου απ’ το στόμα σου χολή έβγαλες τόση,
πως τον θεϊκό, τον ξέχασα, Οδυσσέα, και το δέχτης,
τι ο πρώτος είναι σε μυαλό σε ανδρεία και σε γνώση
και έχει τους Ολύμπιους, θυσίες πλημμυρίσει.
Ο κοσμοβρόντης μοναχά, τυφλό έχει ένα μένος 70
γι αυτόνε, που του Κύκλωπα το μάτι έχει χύσει
του γιού του του Πολύφημου, πρώτον σ’αυτό το γένος.
Η Θόωσα τον γέννησε, νεραϊδα,θυγατέρα
του Φόρκυνα που ’ναι άξιος άρχοντας πελαγίσος,
και σε σπηλιά την έσμιξε ο Ποσειδών μια μέρα,
ε! από τότε ο τρανταχτής τον κυνηγά με μίσος
μακρά τον Οδυσσέα τραβά χωρίς να τον σκοτώνει.
Αλλά οι θεοί όλοι μαζί ας βρούμε κάποια λύση,
ο Ποσειδώνας κάποτε θα πάψει να θυμώνει
πώς να τα βάλει με όλους μας και πώς να μας νικήσει 80
κι ούτε θα θέλει απέναντι όλους μας να μας έχει.
Τότε η Παλλάδα η λιόλουστη με λόγια αλλάζει ρότα:
«Πατέρα επουράνιε του Κρόνου γιε ’τσι αν έχει
και στους νηφάλιους θεούς αυτό αρέσει πρώτα,
ο πολυγνώστης Οδυσσεύς σπίτι του να γυρίσει,
τον φτεροπόδαρο Ερμή ας στείλουμε, που ξέρει
της Ωγυγίας το νησί, πετώντας να μιλήσει,
την γνώμη μας στην όμορφη νύφη να μεταφέρει:
Πως ο Οδυσσέας με βουλή θεών, θα επιστρέψει.
Φεύγω ,για του Τηλέμαχου την πόλη, στην Ιθάκη, 90
να τον γκαρδιώσω ,να του πω το βλέμμα του να στρέψει
στους ξακουστούς τους Αχαιούς, να μαζευτούνε όλοι
μην οι μνηστήρες και χαθούν, πριν υψωθεί κατάρτι,
που βόδια αρνιά τρανόθρεφτα του έχουν αφανίσει,
στης Πύλου νά ’βγει τ ’ανοιχτά κι αργότερα στην Σπάρτη
και για τον δόλιο γυρισμό του κύρη να ρωτήσει
το όνομά του αθάνατο στον κόσμο πια να μείνει».
Αυτά είπε και τα σάνδαλα θα σκύψει για να δέσει
που χρυσοποίκιλτα την παν, στων άνεμων τη δίνη,
στις άκριες κάθε στεριάς σε όποιου πελάγου θέση, 100
και το κοντάρι άρπαξε, που σε πολέμων βρόγχους
με την αιχμή τη χάλκινη , βαρύ άμα το σείρει
σπέρνει μεγάλο πανικό στους άντρες, και στους λόχους,
η κόρη -με όσους μάχεται- του αήττητου του κύρη. 104
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 10
Στα αγαπημένα: 4
| | | | | | | |
| | | |
|
akolouthos
24-05-2009 @ 14:24 | Εισαι καταπληκτικός!!!! ::theos.:: ::theos.:: | | Δ.ΣΚΟΥΦΟΣ
24-05-2009 @ 14:26 | ::yes.:: ::yes.:: ::yes.:: | | ΓΙΑΝΝΗΣ Κ
24-05-2009 @ 14:36 | Νομιζω οτι κατι σου εχει κανει η Οδυσσεια
και γραφεις καταπληκτικα.
Με ποια κλεψυδρα κατευθειαν στα αγαπημενα.
Μου θυμισε καποια κοπελλα που γραφει εδω
και που τη θεωρω απο τις μεγαλυτερες ελπιδες της
ποιησης.ΜΠΡΑΒΟ | | frozenangel
24-05-2009 @ 14:51 | Μου αρεσει παρα πολυ.. οτι γραφεις !
Εισαι φοβερος.. ::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
αν ναυαγησω ,στους βυθους θα σε θυμαμαι.
Καλο βραδυ.. | | elpidakwstopoulou
24-05-2009 @ 16:42 | δεν επαναλαμβανομαι πια !! σταθερη αξια !!!! ::theos.:: | | dimvel
25-05-2009 @ 03:10 | "μ’ έχει τσακίσει στου πελάγου τ’ ανοιχτά
κύμα από Τρίαινας αιχμή, μα ακόμα λάμνω."
"«όσοι ζητιάνεψαν φιλί, βρήκαν τη θλίψη»"...
ΘΑΥΜΑΣΙΟ!
| | nea xrysi
25-05-2009 @ 06:51 | Βογκά της νύχτας η βροχή πάνω στον θάμνο
των σ’ αγαπώ σου οι καημοί, λόγια πνιχτά
μ’ έχει τσακίσει στου πελάγου τ’ ανοιχτά
κύμα από Τρίαινας αιχμή, μα ακόμα λάμνω.
Δεν έχω λόγια!!! ::yes.:: ::up.:: ::up.:: | | peiraiotissa
25-05-2009 @ 07:08 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: Καλησπέρα Θανάση!!!!!!!!! | | ivikos
25-05-2009 @ 07:44 | Ειλικρινά
ο τρόπος που υποδέχεστε τους στίχους μου με υποχρεώνει...
μερικές φορές νοιώθω κάπως άβολα, ψάχνοντας τρόπο να σας ανταποδώσω την αγάπη μου....
όπλο έχω μόνο ένα ευχαριστώ, που το λέω από τα βάθη μου!!!!!!
Καλά μου φιλαράκια να είστε πάντα καλά....
Καλό σας απόγευμα!!!!!!
::kiss.:: | | υπατία
26-05-2009 @ 01:38 | είναι πολύ καλό!!
είναι φανερή η προσοχή που έχεις επιδείξει
το σημείο με τα σανδάλια και το δόρυ της Αθηνάς, απόλαυση
κάτι μου λέει, ότι θα προσπαθήσεις ν' αποφύγεις την τεχνική της επανάληψης..
::smile.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
